Çocukluğumun Sokakları

Herkes çocukluğunun o masum sokaklarına dönmek ister. Yaşı kaç olursa olsun çocukluğunun geçtiği o küçük kasabaya dönmek mutlu eder insanı. Fakat ben mutlu olamıyorum. Çocukluğumun o masumluğu, sokaklarda ölmüş gibi kasabamızda. Binalar da insanlar da döndüremiyor beni çocukluğuma. Arada kalmış gibiyim. Bir yanımda antika dükkanı gibi kokan çocukluğum, bir yanda parası kadar güzel kokan parfüm gibi samimiyetsiz büyüklüğüm.

Olmasın istiyorum orada insanlar, olmasınlar ki toprağına değdiğinde ellerim belki anımsarım çocukluğumu. Ayaklarımdaki çamurla girerim belki yine evime. Annem kovalar belki beni, arkamda bıraktığım çamurdan ayak izlerimle beraber.

Olmasın istiyorum orada binalar, olmasın ki kerpiç mutluluklar yaşarım belki yeşil sokaklarda. Ağaçların herkesin olduğu, salçalı ekmek ve meyvelerle doyduğumuz günlere dönerim belki.

Olmasın istiyorum orada asfaltlar, olmasın ki ulaşmak emek gerektirsin. Sevdiği için emek harcamalı ya insan, çocukluğunu yaşamak için de emek harcamalı, kolay olmamalı çocukluk.

Olmasın istiyorum orada ağızlar, olmasın ki gözlerimle konuşabilirim belki çocukluk aşkımla sevimsiz sözlere inat. Sevdiğimi söylemektense sadece sevebilirim belki sokakların kuytu karanlığında.

Olmasın istiyorum orada ışıklar, olmasın ki gecenin karanlığında hikayelerini dinlediğimiz yıldızlar tekrar girsin hayallerimize. Biz yine hayret edelim onların bu kadar uzak ve ulaşılmaz oluşuna çocukluk sevecenliğiyle.

Olmasın istiyorum hiçbir yerde büyüklüğüm, olmasın ki çocukluğuma tutunabileyim sımsıkı, çocukça bir sevinçle..