ıspanağın ağızda bıraktığı şeyimsi tat

      Yoğurtla kanka bir yemekten bahsediyoruz aslında. Nasıl bir ilişkileri vardır bilemem ama ne zaman ıspanak görsem sürekli yanında yoğurt var. Yenilebilirliği yüksek bir yemek olmasa da iyidir, sevecendir. Ama bir huyu vardır ki hiç sevmem. Güzel güzel yersin sonra yavaş yavaş ağzında bir şeyler olmaya başlar. Nedendir bilinmez, tarif de edilemez garip bir tat kalır ağzında. İşte o an yoğurda sarılırsın belki alır o saçma tadı diye. Bir anlık rahatlama sonrası o şeyimsi tadın gitmediğini anlarsın. Yoğurt geçici bir rahatlık sağlar sadece. Neden yedim ki diye düşünürsün ama geçti artık. Gez bakalım şimdi bütün gün o şeyimsi tat ile.

R.E.M. - Losing My Religion

ben tanrı olsam

Tanrı’yla aynı fikirde değilim
İntihar edenlerin
Cehenneme gideceği konusunda
Kainatın yaratılışına
Katılmaktan bıktığımda ruhum
İntihar edeceğim bende

Denenmemiş bir yolla
Nerdeyse bütün akıllı kalpler
İntihar edip siktir çekmiş yeryüzüne
Ben ateist değilim, babasıymış gibi
Tanrı’ya küsen bir çocuğum
Eğer Tanrı intihar edenleri ve Nietzche’yi
Cehenneme gönderirse
Cehennemde yanmayı tercih ederim bende

Tanrı dürüstlüğü sever..
Tanrı’nın hayal gücünü beğenmiyorum
Ben Tanrı olsam
Peygamberler göndermez
Direk konuşurdum insanlarla

Ben Tanrı olsam
Hitler’i iyi kalpli bir Yahudi olmakla cezalandırırdım
Yahut yetenekli bir yazar yapardım onu
İçindeki kötülüğü insanlara değil
Tuvallere boşaltırdı

Ben Tanrı olsam
Devletler yok olur
Gül kokulu bireyler var olurdu sadece
Atlar çılgın zamanlar koşardı

Ben Tanrı olsam
Düşünce gücüyle herkesin
İstediği karakter olmasını sağlardım
Dünya bir şiirin
Yaratılım sürecine dönüşürdü böylece

Ben Tanrı olsam intihar ederdim
İnsanlarla birlikte
Acı çekmeyi öğrenemediğim için

Cesar Mendoza

Çocukları sevmenin suç oluşu

      Ne değişti yıllar içinde insanlar arası samimiyette diye soracak olursam kendime, ilk aklıma gelenlerden biri de "çocukları sevmenin" zorlaşması derim. Bizim çocukluğumuzda sokakta bizi gören her insan yanağımızdan bir makas almadan geçmezdi. Ailelerin de bu şekilde çocuklarının sevilmesinden ne kadar hoşnut olduğunu da hatırlarım.
      Samimiyet yoksunu şimdilerde ise; insanlar çocuklarını saklamaktan başka bir şey düşünmez oldular. Otobüste karşılaştığınız çocukları dahi sevemez olduk. Hatta sevmeye kalkıştığımızda aldığımız tepkilerden yaptığımızın "suç" olduğunu bile çıkarabiliriz. Sevgiye aç yetişen bu çocuklar ailelerinden gizli gözlerimizin içine baktığında, haykırırcasına isyanı görebilirsiniz aslında gözlerinde.
      Ne kadar sürer bu çocukların yalnızlığı bilemiyorum ama onların bu hallerini gördükçe, aileleri adına ben utanıyorum.
   
Lapsus Calami
17.12.2012   /  İzmir'de bir otobüs

Tek başına rakı içmek

     Yalnızlığın dibine vurulduğu anlarda sarılır bazıları rakıya. Adeta yanı başında bir sevdiği varmışçasına onunla dertleşir. Sessizliğini bozmadan  tüm sıkıntılarını  bağıra çağıra döker kadehin tüm boşluklarına. Yüzlerinde mutluluk eksik olmaz dertli olsa da yürekleri. Yan masalara gönderilen küçük tebessümle başlar ortamı yumuşatan muhabbetleri. Beraber kadeh kaldırmadan da bitmez orada başlayan dostluklar.
     Ne kadar mutlu görünseler de ben o yüreklerindeki boşluğu merak ederim hep. Ne zaman yalnız başına demlenen birini görsem hemen aklıma gelir bir sürü soru:
"hiç sevememiş mi?"
"hiç sevilmemiş mi?" ...
     Hep yanlarına gidip dinleyesim var onları. Kadehlerine ortak, dertlerine derman olasım var.

Lapsus Calami

çocukluk mutlulukları

        Duman arabasının peşinden koşturan çocukluğum geliyor aklıma bazı geceler. Birbirini dumandan göremeyen, dizleri yara içindeki onlarca çocuğun coşkulu çığlıkları arasında eğlenmenin özlemini duyuyorum. Özgür ruhun tadını doyasıya yaşadığımız zamanların geçtiğini fark ediyorum aniden. Anne uyarılarına inat çıkılan sokakta, akşam vakti peşinden koşulan duman arabası.. Tadı damağımızda kalan çocukluk zevkimiz.. Şu an karşıma çıksa bir yerlerde tekrar döner miyim çocukluğumun tatlı zamanlarına?.

Lapsus Calami