oldum olası şu döner kapılardan hep tırsmışımdır. sen nasıl bir aletsin öyle. etrafa gerilim saça saça dönüyor. bırak içine girmeyi daha yaklaşırken elim ayağım titriyor. sakin kalmaya çalışıp, o an bir strateji geliştiriyorum. adımlarımla yaklaştıkça ismini dahi anarken gerildiğim alete, matematiksel hesaplarla hangi araya gireceğimi kestiriyorum. en çok dikkat ettiğim şeyse o gireceğim arada asla başka kimse olmamalı. zaten tek başıma gerilimim tavan bir de ikinci şahısla o an düşüp bayılabilirim. ne kadar ikinci şahıs istemesem de kimi zaman bazı şahıslar(ki kendileri nereye yetişiyorlarsa artık) hemen arkamdan benim bulunduğum araya giriverirler. o an öne doğru koşup camı kırıp kendimi atasım gelir. sonra da o şahsa dönüp "ne acelen vardı, mutlu musun şimdi" deyip çocuk gibi ağlayasım gelir. o şahsın sonraki davranışlarının hayal ettiğim gibi olamayacağından kendimi tutar, içimden bilmem kaça kadar sayarım.
bazı kapılarda ise çok sevdiğim bir özellik vardır. belirli bir süre kimse kullanmadığında kapı kendiliğinden durur. işte öyle kapılar candır. öyle kapılar tapılasıdır. öyle kapıları gördüm mü hiç kaçırmam. daha fotosel beni algılayıp, kapıyı döndürene kadar ben içeri girmiş olurum. o aheste aheste ilerlerken, daha olağan hızına ulaşamadan içeriden de çıkıveririm. evet çok severim böyle kapıları ben.
kimi kapıların gerilimi yetmiyormuş gibi bir de kapıdan geçtikten sonra karşına çıkıveren güvenlikleri var. ben hiç sevmem güvenlikleri. oldum olası soğuk gelir bana. hele ki döner kapılardan sonra ise güvenlik hiç hazzetmem. gerilimime gerilim katar. ben hiç sevmem döner kapıları ve güvenlikleri.
Lapsus Calami
31.03.2012
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder