Yalnızlığın dibine vurulduğu anlarda sarılır bazıları rakıya. Adeta yanı başında bir sevdiği varmışçasına onunla dertleşir. Sessizliğini bozmadan tüm sıkıntılarını bağıra çağıra döker kadehin tüm boşluklarına. Yüzlerinde mutluluk eksik olmaz dertli olsa da yürekleri. Yan masalara gönderilen küçük tebessümle başlar ortamı yumuşatan muhabbetleri. Beraber kadeh kaldırmadan da bitmez orada başlayan dostluklar.
Ne kadar mutlu görünseler de ben o yüreklerindeki boşluğu merak ederim hep. Ne zaman yalnız başına demlenen birini görsem hemen aklıma gelir bir sürü soru:
"hiç sevememiş mi?"
"hiç sevilmemiş mi?" ...
Hep yanlarına gidip dinleyesim var onları. Kadehlerine ortak, dertlerine derman olasım var.
Lapsus Calami
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder