uçmak

kanatsız kuş olmak zordur

Minik parmağını gökyüzüne doğru uzatmış, ayaklarının ucuna doğru hafifçe çıkarak adeta gökyüzüne dokunmaya çalışan bir çocuk... Annesinin elini sıkı sıkı tutmasına karşı savaş veriyor adeta oracıkta. Gelen geçen herkes onun sapsarı uzun saçlarına ve masmavi gözlerine takılmış, kafasını okşayıp geçiyor. Tek bir kişi dahi kafasını yukarı kaldırıp bakmıyor dahi. Sıradan hayatlarına küçücük bir farklılık katmadan devam etmekte bir sakınca görmüyorlar kendilerince. Ama o ise bir şeyler anlatmak ister gibi kafasını da yukarı kaldırmış bakıyor. Ağzından en ufak bir ses dahi çıkmasa da onun bu çığlığını bir tek ben duyuyorum.

Gökyüzünün mavisine yaraşır kıpkırmızı bir paraşüt... Beton binaların kısıtladığı o daracık gökyüzünde çıkıveriyor küçük bir çocuğun karşısına. Koskoca şehir yaşamında binlerce kişi tarafından fark edilmeyen bu şey, işte o çocuk sayesinde fark ettiriyor kendini bana. Ve küçük bir çocuğun hayallerine yaraşır bu macera burada başlıyor.

Uçmak herkesin içinde yıllarca taze kalan büyük bir hevestir.. O değil midir ki uçan kuşları kıskanıp, bulabildiğimiz küçük duvarlardan atlatarak uçma taklidi yaptıran. O değil midir ki gökyüzünü yarıp geçen o devasa uçaklara, annesinin sesini duyan bebek gibi aniden coşkuyla baktıran. Uçmak “aşk” gibi bir şeydi işte.

 “Kanatsız kuş olmak zordur” derken şarkılar fark etmemiştik özgürlüğün tadının bu kadar özel olduğunu. Yaşamak gerek diye düşünüp günümüz insanı üşengeçliği ile seyretmeyi tercih etmiştik zamanla. Fakat yaşamak gerekti gökyüzünü, tatmak gerekti özgürlüğü..

Gün geldi ve uçtuk. Yaşam sevdalısı olarak tattık yine özgürlüğün o doyulmaz tadını.

“Not: gözlerinin mavisine benzer bir denizden gelen ılık meltemle savrulan sapsarı saçları ile koşturuyor iskelede yine o çocuk. Bir anda duruveriyor. Yavaşça eğilip, denizin dibini seyrediyor özenle. Bana bir şeyler anlatmak ister gibi sanki… “

Coldplay - Paradise